پس از انتخاب ابوالحسن بنی صدر به ریاست جمهوری، به دلیل آن كه مجلس شورای اسلامی، نامزدهای معرفی شده از طرف او برای احراز پست نخست وزیری را واجد صلاحیت های اسلامی و انقلابی نمی دانست كار اختلاف مجلس با بنی صدر بالا گرفت. در نهایت قرار براین شد كه از میان هیئت پنج نفره ای از نمایندگان مجلس، فردی به عنوان نخست وزیر معرفی گردد. از این رو پس از بررسی های طولانی و پس از حذف دو نفر از آنان به دلیل حزبی بودن،نظر هیئت سه نفره به اتفاق آرا بر این قرار گرفت كه شهید رجایی شایستگی تصدی مسؤولیت خطیر نخست وزیری را دارد. در جریان رای اعتماد مجلس كه ۱۵۳ رای موافق اخذ شد، شهید رجایی با سه جمله خود را اینگونه معرفی كرد: من مقلد امام، فرزند مجلس و برادر رییس جمهورم. بنی صدر ابتدا در برابر این انتخاب بنای مخالفت گذاشت ولی وقتی احساس كرد در مقابل مجلس كاری از پیش نخواهد بُرد به ناچار با این پیشنهاد موافقت نمود. اما در هر فرصت ممكن از تضعیف شخصیت شهید رجایی در افكار عمومی با به كارگیری تعابیر و القاب زشت و ناپسند خودداری نمی كرد. در برابر این جسارت ها و توهین های بنی صدر به عنوان رییس جمهور، شهید رجایی با توجه به حساسیت جو موجود، تمامی این تلخی ها و اهانت ها را در كمال صبر و بردباری و متانت تحمل و در مواقع لزوم با ارایه استدلال های محكم و منطقی به ایرادات مكرر بنی صدر پاسخ می داد. سرانجام كارشكنی های بنی صدر و اختلاف آفرینی او كار را به جایی رسانید كه بنا به توصیه حضرت امام، مجلس شورای اسلامی مسأله عدم كفایت سیاسی او را با توجه به اخباری كه دالّ بر مسلّح كردن منافقین توسط او بود به بحث گذاشت و با رای مثبت به آن، بنی صدر از ریاست جمهوری عزل گردید.
مشاهده مطلب
2- از ارسال دیدگاههای تکراری و حاوی توهین به حزب یا گروه خاصی پرهیز گردد.